در دهه 1960 برنج قرمز، انقلاب سبز نامیده می شود، یک تلاش علمی بین المللی برای کاهش خطر گرسنگی در جهان، گونه های بهبود یافته ای از محصولات غذایی متعدد، از جمله برنج معجزه آسا را تولید کرد. این گونه که برای مقاومت در برابر بیماری ها و افزایش بهره وری پرورش داده شده است، با ساقه کوتاه و محکمی مشخص می شود که ضرر ناشی از افتادگی را به حداقل می رساند.
با این حال، شرایط نامناسب خاک و سایر عوامل، مانع از موفقیت گسترده پیش بینی شده آن شد.
بسیاری از فرهنگ ها شواهدی از کشت اولیه برنج دارند، از جمله چین، هند و تمدن های آسیای جنوب شرقی. با این حال، اولین شواهد باستان شناسی مربوط به مرکز و شرق چین است و مربوط به 7000 تا 5000 قبل از میلاد است.
بیش از 90 درصد برنج جهان در آسیا، عمدتاً در چین، هند، اندونزی و بنگلادش، و مقادیر کمتری در ژاپن، پاکستان و کشورهای مختلف آسیای جنوب شرقی کشت می‌شود. برنج در بخش‌هایی از اروپا، آمریکای شمالی و جنوبی و استرالیا نیز کشت می‌شود.
به استثنای نوعی به نام برنج مرتفع، این گیاه در زمین های غوطه ور در دشت های ساحلی، دلتاهای جزر و مدی و حوضه رودخانه های مناطق گرمسیری، نیمه گرمسیری و معتدل می روید.
بذرها را در بسترهای آماده کاشته می‌کنند و وقتی نهال‌ها 25 تا 50 روزه می‌شوند، آنها را به مزرعه یا شالیزاری که توسط خاک‌ریزها محصور شده و در زیر 5 تا 10 سانتی‌متر (2 تا 4 اینچ) آب غوطه‌ور شده است، پیوند می‌زنند. ، در طول فصل رشد زیر آب می ماند. در مناطق تپه‌ای، مزارع برنج معمولاً پلکانی هستند تا شالی‌ها را در ارتفاعات مختلف غرقاب نگه دارند.
تولید موفق برنج به آبیاری کافی از جمله ساخت سدها و چرخ های آبی و کیفیت خاک بستگی دارد. تابش طولانی مدت آفتاب ضروری است. عملکرد برنج به طور قابل توجهی متفاوت است و از 700 تا 4000 کیلوگرم در هکتار (600 تا 3500 پوند در هکتار) متغیر است.
آبیاری کافی، که به معنای طغیان مزارع تا عمق چندین اینچ در طول فصل رشد بیشتر است، یک نیاز اساسی برای استفاده مولد از زمین است.
