کپسول آتش نشانی، دستگاه قابل حمل یا متحرک که برای خاموش کردن آتش کوچک با هدایت ماده ای که ماده در حال سوختن را خنک می کند، شعله را از اکسیژن محروم می کند یا با واکنش های شیمیایی رخ داده در شعله تداخل می کند، استفاده می شود.
آب دو مورد از این عملکردها را انجام می دهد: تبدیل آن به بخار گرما را جذب می کند و بخار هوا را از مجاورت شعله جابجا می کند. بنابراین، بسیاری از کپسول آتش نشانی کف، مخازن کوچکی هستند که مجهز به پمپ های دستی یا منابع گاز فشرده هستند تا آب را از طریق یک نازل به حرکت درآورند.
آب ممکن است حاوی یک عامل مرطوب کننده باشد تا در برابر آتش سوزی در اثاثه یا لوازم داخلی موثرتر باشد، یک افزودنی برای تولید یک کف پایدار که به عنوان مانعی در برابر اکسیژن عمل می کند، یا یک ضد یخ. دی اکسید کربن یک پیشران معمولی است که با برداشتن پین قفل شیر سیلندر حاوی گاز مایع وارد بازی می شود.
این روش جایگزین فرآیند تولید دی اکسید کربن با مخلوط کردن اسید سولفوریک با محلول بی کربنات سدیم در کپسول آتش نشانی سودا-اسید شده است.
عوامل متعددی علاوه بر آب استفاده می شود. انتخاب مناسب ترین آنها در درجه اول به ماهیت موادی که در حال سوختن هستند بستگی دارد. ملاحظات ثانویه شامل هزینه، پایداری، سمیت، سهولت تمیز کردن و وجود خطر الکتریکی است.
کپسول آتش نشانی
آتش سوزی های کوچک بر اساس ماهیت مواد در حال سوختن طبقه بندی می شوند. آتش‌های کلاس A شامل چوب، کاغذ و موارد مشابه می‌شود. آتش‌های کلاس B شامل مایعات قابل اشتعال، مانند چربی‌های پخت و پز و رقیق‌کننده‌های رنگ می‌شود.
آتش‌سوزی‌های کلاس C آتش‌سوزی در تجهیزات الکتریکی هستند. آتش سوزی کلاس D شامل فلزات بسیار واکنش پذیر مانند سدیم و منیزیم می شود. آب فقط برای خاموش کردن آتش‌های یکی از این کلاس‌ها (A) مناسب است، اگرچه اینها رایج‌ترین آنها هستند.
آتش‌های کلاس‌های A، B و C را می‌توان با کپسول آتش نشانی 6 کیلویی دی اکسید کربن، هیدروکربن‌های هالوژنه مانند هالون‌ها یا مواد شیمیایی خشک مانند بی‌کربنات سدیم یا آمونیوم دی‌هیدروژن فسفات کنترل کرد. آتش‌سوزی‌های کلاس D معمولاً با مواد شیمیایی خشک مبارزه می‌شوند.
یک پمپ دستی اولیه برای هدایت آب به سمت آتش توسط کتزیبیوس اسکندریه در حدود 200 سال قبل از میلاد اختراع شد و دستگاه های مشابهی در قرون وسطی مورد استفاده قرار گرفت. در اوایل دهه 1700، دستگاه هایی که به طور مستقل توسط شیمیدانان انگلیسی آمبروز گادفری و فرانسوی سی.
هاپفر ساخته شدند، از بارهای انفجاری برای پراکنده کردن محلول های اطفاء حریق استفاده کردند. مخترع انگلیسی کاپیتان جورج مانبی در سال 1817 یک کپسول آتش نشانی دستی – یک مخزن سه گالن حاوی محلول تحت فشار کربنات پتاسیم – معرفی کرد. تجسم های مدرن با استفاده از انواع محلول های شیمیایی اساساً تغییراتی در طراحی Manby هستند.
آتش‌نشانانی که در استفاده از تجهیزات خاص مهارت دارند، با بیشترین سرعت ممکن به محل آتش‌سوزی می‌روند. در بیشتر مناطق شهری، ایستگاه‌های آتش‌نشانی که یک شرکت آتش‌نشان و تجهیزات آنها را در خود جای داده‌اند، به قدری اتفاق می‌افتند که زنگ هشدار در عرض دو یا سه دقیقه پاسخ دریافت می‌کند.
اکثر خدمات کپسول آتش نشانی سپهر در شهرهایی که 5000 نفر یا بیشتر زندگی می کنند، یک شرکت موتور (پمپ کننده)، یک شرکت کامیون (کامیون نردبان)، و یک خودروی نجات را به محل حادثه اعزام می کنند. اگر آتش‌سوزی شامل سازه‌ای باشد که افراد زیادی آن را اشغال کرده‌اند، دو یا چند شرکت ممکن است به زنگ اول پاسخ دهند.
اولین آتش‌نشانانی که وارد می‌شوند آتش را ارزیابی می‌کنند تا تکنیک‌های مورد استفاده در خاموش کردن آن را با در نظر گرفتن ساخت ساختمان در حال سوختن و هرگونه سیستم حفاظت آتش در آن تعیین کنند.
- منابع:
- تبلیغات:
