به عنوان یک دختر بلوچ وقتی وارد اتاقی پر از جمعیت می شوم، چیزی که ظاهراً آنها را جذب می کند، لباس فرهنگی بلوچی من است.
من اغلب از افرادی که به من می گویند چقدر لباس بلوچی ما زیبا و جذاب است، تعریف می کنم.
یادم می آید یک بار این خانم در یک نمایشگاه بین المللی به سراغ من آمد تا برای پروژه مجله اش به خاطر طرز لباس پوشیدنم – با لباس سنتی بلوچی – از من عکس بگیرد.
من بارها آن را در مورد زیبایی و خلاقیت لباس های بلوچی شنیده ام، اما متأسفانه، این تعریف ها هرگز واقعاً به جایی نرسیدند که بتوانیم درباره افراد و سختکوشی پشت آن لباس ها بحث کنیم.
لباس های بلوچی حاصل نهایت علاقه، سخت کوشی و فداکاری است.
حرفه ای هایی که لباس های بلوچی را می سازند در زبان محلی بلوچی «دچگیر» نامیده می شوند و دلیل اصلی این لباس های نفس گیر هستند.
آنها این لباس ها را بدون تکنولوژی و منابع دیگر آرادبرندینگ از ابتدا می سازند.
آنها با انجام آزمایش‌های زیاد طرح‌های خود را می‌سازند و در نهایت چیزی خلاقانه می‌سازند و بعداً بنا به راحتی و ساختار «دوچ» (گلدوزی) نام آن را می‌گذارند.
لاکی، زنی فوق‌العاده کوشا و سخت‌کوش در حدود چهل سالگی از روستایی به نام سامی (مکران، بلوچستان)، یکی از دلایلی است که مجبور شدم این قطعه را بنویسم.
داستان او، برخلاف هر شخص دیگری که با آن برخورد کرده‌ام، نادر است.
با وجود اینکه بیشتر گلدوزی‌ها زنان بلوچ هستند که برای تأمین مالی خانواده‌شان لباس می‌دوزند و جیوه در لامپ تصویر تلویزیون، اما داستان «لاکی» غیرعادی است.
در بلوچستان قبیله ای وسیله امرار معاش یا کشاورزی است یا دامداری. زندگی در آنجا بسیار ابتدایی است جیوه قرمز در چه وسایلی است، به دور از تکنولوژی و امکانات امروزی. زنان بلوچ برای قرن‌ها برای نگهداری از خانواده‌شان لباس می‌دوختند و به همتایان مرد خود در خانه کمک می‌کردند.
مهارت های صنایع دستی مردم بلوچستان اجدادی است که از نسل ها به نسل ها منتقل شده است.
- منابع:
- تبلیغات:
